EEN LICHT VOL GENADE
Raffaello Sanzio, De Madonna van de distelvink, 1506
Ik kan me geen beter licht wensen.
Nu ik de moed heb gevonden om je ogen te schilderen, voor de kleur waarin ze echt schijnen, kun je ze regelrecht in mij veranderen. Ik ken je gezicht goed. De lichtende ruimte van je geest straalt op het perfecte voorhoofd, dat nooit in de schaduw van je essentie staat. De jukbeenderen die wangen worden, zonder de verdeling duidelijk te begrijpen, zoals bloemblaadjes van winterrozen op wit marmer. De kostbare kroon van de gouden en ebbenhouten draden die je omlijsten, de halfgesloten glimlach van de bloedeloze lippen en je handen die, als ze niet verbonden zijn, rusten ze altijd op blote schouders, waardoor ze de huid en de adem troosten.
Kijk in mijn ogen, moeder, dat ik uw oogleden al vele malen heb geverfd. Ik stopte ze altijd op het moment van opluchting, wanneer je wimpers elkaar ontmoetten de naakte Liefde die je in je armen had. Kijk naar mij, van voren nu, dat mijn palet geen einde heeft en alle kleuren van de wereld een plaats op haar vinden, door elkaar gemengd.
: ”Ik poseer al eeuwen en eeuwen. Ik zag mijn geportretteerde gezicht veranderen in vormen en kleuren. Ik was heel jong, instemmend maar bang, ik deed pijn en was opgelucht, ik was volwassen en toen oud... Ik was alleen, in de menselijkheid van mijn hart, de houtsplinters in mijn huid. Nu misschien, lieve zoon, kun je me gewoon compleet maken, nu ik niet als in een droom voor je hoef te verschijnen, omdat de vorm van mijn bestaan dezelfde is als die jij ook hebt."
Ik was amper 8 toen ik je voor het eerst verloor. Zeker een mooi symbool, een eeuwigdurende vorm, maar als getal verzamelt het maar een paar eenheden. Ik weet het nog goed, het hart tussen mijn tanden, de adem in korte happen en slapen als enige opluchting. Even voor het holst van de nacht, even na het ontwaken, staat de kist weer in brand. De rest van mijn jaren kwam er elke 10 ademhalingen een zwakkere adem uit mijn keel, waar ik je altijd vasthield. Ik begon je te schilderen dat ik niet langer kon wachten om het liefste woord weer te kunnen herhalen ... Moeder.
: "Vrees niet, nooit iemand door de eeuwen heen, je nostalgie naar mij, naar haar, is ontsnapt. Zij die met de weinige tijd die ze met je deelde je de volgzame aanraking van de meest intense liefde kon leren. Zij, Magia, die net drie jaar later ook je vader achter zich aan trok, die bovendien niet kon wachten. Maar dit is een oud verleden, in het uur van het uur, dat geen tijd heeft, er is geen nostalgie meer, alleen hereniging en vrede."
Jij was mijn vlieger. Op je sluier gestrekt in de wind is mijn naam getrouwd. Het vloog over de hoofden van de geschiedenis, herhaald in de zoektocht naar de overeenkomsten die mijn schilderij, en jouw gezicht, benaderden tot pure schoonheid. Hier portretteer ik je zonder materie, de gedachte is genoeg om indruk te maken op de vormen op de wolken ... daar moest ik je mengen, gepusht om nieuwe technieken te zoeken, in staat om het verschil te onderstrepen tussen de zijde, lichtgevend en briljant van lijnolie , en je vlees, ondoorzichtiger en met minder details, dan de stralende zon is moeilijk om naar te kijken.
Ik liep over het keramiek van de Perugiaanse paleizen, ik luisterde naar de echo van mijn hielen op het marmer in het Vaticaan, ik probeerde zelfs de stenen van het oude Rome te reconstrueren, althans op papier... ik overleef de dag van mijn dood.
: “Je bent niet de eerste Meester die mijn gezicht zoveel kracht geeft. Jullie hebben het helemaal mis. Niemand van jullie heeft me echt gezien, behalve hier. Daar schilderde iedereen zichzelf, weigerde de pure liefde, dat is mijn vertaling in jullie zielen. Ik was naast je, ja, maar ik heb je nooit beschermd. Het is niet mijn taak, de remedie, de mijne kan alleen het bedrijf zijn. Oplossingen zijn altijd uw zaak geweest. Ik heb je niet eens nederigheid geleerd, dat wist je zelf. Je hebt het altijd tussen de jouwe en de andere namen van je tijd geplaatst, dat lot maakte je een schilder in het boeket van de reuzen van je geschiedenis. Zelfs zonder de redenen heb je ooit opgeblazen van trots."
Toch zag ik je, op die nacht van bibberen en droge lippen, was je half in de schaduw van die ene kaars. Ik zag je, je lachte naar me.
: ”Niets in mijn aanwezigheid is ooit in de schaduw, dat zei je ook… Ik was het niet, beste schilder, dat was Magie. Ze kwam om je op te tillen. Hij koos voor dat moment dezelfde dag als jouw geboorte. Hij wilde de betovering verbreken waardoor je bang was om te sterven. Was je bang de dag voordat je geboren werd? Dit heb je moeten leren, dit is gekomen om je te leren.
Ik zal je in de ogen kijken, voor een eeuwigheid, voor dezelfde tijd dat ze je daar beneden zullen roepen, voor altijd. Je leert er trots op te zijn, je talent te accepteren en het niet te willen overschaduwen, zie je het, hierboven... hoe mooi is dit licht?"
Alice Claudia Lenaz