HET JAAR DAT TWEE KEER KERSTMIS IN ROME WAS
Ex Libris Sara Boero
De thema's van de gezins- en gezinsrelaties, misschien dankzij de onvrijwillige 'binnenlandse' periode die we zojuist hebben meegemaakt, vormen de rode draad van de romans die in deze editie van de Strega-prijs worden voorgesteld. "Het jaar dat twee keer Kerstmis was in Rome" van Roberto Venturini valt op door de uitgesproken over-the-top snit waarmee deze thema's worden afgewezen: vanwege de frisheid, originaliteit en kracht van de weergave is het mijn favoriete boek onder de twaalf finalisten .
Het "thuis" is dat van Alfreda, weduwe, serie-accumulator van Torvaianica, die in zijn gekwelde dromen ziet de geest van Sandra Mondaini.
Zijn "familie" is zijn zoon Marco, een gepassioneerde cannabinoïde liefhebber die boven woont. Het spook van een inspectie door het sanitair bureau hangt boven hen: het huisje verkeert in dermate slechte staat dat ze vatbaar zijn voor ontruiming. Alfreda stemt ermee in het huis te ontruimen van de rommel die is verzameld na de tragische dood van haar man, die tijdens een nachtvissen op zee verdween, maar alleen op voorwaarde dat haar zoon haar helpt de wens van haar gekwelde "Sandra Mondaini" te vervullen: herenigd met geliefde Raimondo. In Alfreda's rusteloze geest kan Mondaini's geest geen rust vinden omdat Raimondo rust in Lazio, zij op de Lambrate-begraafplaats: Alfreda vraagt daarom zijn zoon om het lichaam van Vianello te stelen en naar Lombardije te vervoeren, om het geliefde historische koppel van de Italiaanse televisie te herenigen.
In de dromerige sfeer die de kustplaats van Lazio lijkt te omhullen, bevolkt door de geesten van persoonlijkheden uit film en televisie, stemt Marco ermee in om de bedoeling van zijn moeder uit te voeren en kiest hij twee unieke bondgenoten: zijn trouwe vriend Carlo, een oudere visser die het slachtoffer is van de zintuigen van schuld voor de verdwijning van Marco's vader en Er Donna, een zeer populaire transseksuele prostituee. Het onwaarschijnlijke trio zal echter tijdens de nachtelijke uitval naar de begraafplaats verwikkeld raken in een parallel 'misdaadverhaal', waarbij ze onvrijwillig in botsing komen met een lokale georganiseerde misdaadcel en een reeks onwerkelijke en tragische gebeurtenissen beginnen.
"Het jaar dat twee keer Kerstmis was in Rome" is een roman die zweeft tussen de neorealistische echo en de moderniteit van de meest bijtende en hedendaagse Italiaanse cinema, de groteske komedie op de "Brutti e Cattivi" (gepresenteerd in 2017 op het Filmfestival van Venetië ). Tijdens het lezen komt het spontaan tot het zoeken naar een rol voor Claudio Santamaria tussen de personages, en in de behendige, moderne en bijna gesproken stijl kun je een authentieke liefde voor het scenario ademen - bekend land voor Roberto Venturini.
Een wanhopig, moedig verhaal, onvergetelijk gemaakt door de geconverteerde en precieze setting: de roman staat vol met smakelijke anekdotes over de gouden jaren van Torvaianica, over Villaggio Tognazzi, over het historische tennistoernooi "Het gouden vergiet". Maar bovenal een verhaal met vier iconische protagonisten, onvergetelijk in hun wezen tegelijk plausibele voorstellingen en tragische maskers.
En zo wordt tussen de provinciale weg en het strand de absurde en zinloze ontheiliging van het graf van Vianello omgevormd tot een daad van liefde, beleven de drie "beulen" van de begraafplaats een ervaring die grenst aan de spaghettiwestern, en Alfreda, in de zijne statische wanhoop, slaagt hij erin om de topos van het contactpunt tussen slaap en waken, tussen dood en leven te belichamen en te vertellen, in een poging om met een overdracht de ongeneeslijke en diepe pijn van zijn eigen rouw uit te werken.
"Het jaar dat twee keer Kerstmis was in Rome" is niet de meest volwassen en geslaagde van de twaalf romans die dit jaar zijn voorgesteld, maar het is misschien de enige die die vonk van schoonheid en waanzin bezit die het verschil maakt tussen een uitstekend boek en een boek waar je verliefd op kunt worden.
www.youtube.com/user/sarathehamzter/